ما دو پیاله ایم که لبریز باده ایم

این دو پیاله را به ملک هم نداده ایم

تا وقت می‏کنیم حسینیه می‏رویم

ما سالهاست شیعه گریان جاده ایم

با هر سلام صبح به آقای بی‏کفن

انگار روبروی حرم ایستاده ایم

با رعیتی خانه ارباب با وفا

احساس می‏کنیم که ارباب زاده ایم

شکر خدا که نان شب ما حسین شد

ممنون لطف مادر این خانواده ایم

بال ملائکه است که ما را می‏آورد

یعنی سواره ایم اگرچه پیاده ایم

داریم با “حسین، حسین” پیر می‏شویم

خوشحال از این جوانی از دست داده ایم